رومکا – در دنیای امروز، فرزندآوری به عنوان یکی از مسائل مهم اجتماعی و اقتصادی مطرح می‌شود. این پدیده نه تنها بر روی خانواده‌ها، بلکه بر روی جامعه به‌طور کلی تأثیرگذار است. یکی از چالش‌های اساسی بسیاری از کشورها، کاهش نرخ زاد و ولد و پی‌آمدهای اجتماعی و اقتصادی ناشی از آن است. فرزندآوری نه تنها به عنوان یک نیاز فردی و خانوادگی قلمداد می‌شود، بلکه به عنوان یک ضرورت ملی و اجتماعی نیز مطرح است. کشورهایی ازجمله کشور عزیز ما ایران که با سیر نزولی جمعیت و پیری جمعیت مواجه‌اند، نیازمند توجه ویژه به مقوله فرزندآوری هستند. لذا یکی از اصلی‌ترین دلایل نیاز کشور به فرزندآوری، تأمین نیروی کار آینده است. جمعیت جوان و فعال می‌تواند به عنوان نیروی محرکه‌ای برای رشد اقتصادی کشور عمل کند. نیروی کار فعال، به بهبود تولید، نوآوری و پویایی اجتماعی کمک می‌کند و در نهایت به ارتقاء سطح زندگی و رفاه عمومی منجر می‌شود.
از طرفی فرزندآوری به مادران این امکان را می‌دهد تا درگیر یک فرآیند شگفت‌انگیز و محرک شوند؛ به عبارتی، مادران با تجربیات جدیدی روبرو می‌شوند که به زندگی‌شان شادابی و انرژی می‌بخشد. این تجربیات می‌توانند شامل پیوند عاطفی عمیق با فرزندان، احساس مسئولیت و عشق ورزیدن باشند که نه تنها موجب رشد فردی مادران می‌شود بلکه آن‌ها را به محور اصلی خانواده تبدیل می‌کند.
فرزندان، آینده‌سازان کشور هستند. با افزایش فرزندآوری، خانواده‌ها و جامعه‌ها می‌توانند ارزش‌های فرهنگی، اجتماعی و ملی خود را به نسل‌های بعدی منتقل کنند. این انتقال فرهنگ، زبان و هویت ملی نه تنها موجب پیوند بین نسل‌ها می‌شود بلکه به تقویت احساس هویت و تعلق شهروندان نسبت به کشور کمک می‌کند.
یکی از اهداف مهم فرزندآوری، افزایش جمعیت کشور است. افزایش جمعیت نه تنها به پویایی اجتماعی می‌انجامد بلکه به بهبود وضعیت اقتصادی نیز کمک می‌کند. جمعیت بیشتر به معنی نیروی کار بیشتر، همچنین به وجود آمدن بازارهای مصرف جدید و افزایش درآمد ملی و کاهش بار مالی بر روی نسل‌های آینده است.
فرزندآوری همچنین می‌تواند به تقویت روابط بین زوجین و پدر و مادرها کمک کند. با ورود فرزندان به خانواده، وابستگی بیشتری بین والدین شکل می‌گیرد و آن‌ها به یکدیگر نزدیک‌تر می‌شوند. این نزدیکی و همسویی می‌تواند باعث کاهش تنش‌ها و بحران‌های خانوادگی شود. وجود فرزندان همچنین فرصتی است برای زوجین تا با همکاری یکدیگر، به تربیت و رشد فرزندان بپردازند که به نوبه خود می‌تواند موجب تقویت پیوندهای عاطفی و همکاری در خانواده شود.
در سال‌های اخیر، بحران تک‌فرزندی یکی از چالش‌های جدی بسیاری از خانواده‌ها شده است. این مشکل می‌تواند به بروز اضطراب‌های اجتماعی، کاهش تعاملات اجتماعی و احساس تنهایی منجر شود. خانواده‌هایی که معمولاً فرزندان بیشتری دارند، معمولاً روابط عاطفی قوی‌تری را تجربه می‌کنند و این می‌تواند به بهبود وضعیت اجتماعی و روانی اعضای خانواده کمک کند. فرزندان همچنین فرصتی برای والدین ایجاد می‌کنند تا با همکاری و همفکری، تجربیات مثبتی را در تربیت و پرورش آن‌ها ایجاد کنند.
به طور کلی، فرزندآوری یکی از عواملی است که می‌تواند به شادابی خانواده، افزایش جمعیت و استحکام نهاد خانواده کمک کند. در نهایت، نیاز کشور به فرزندآوری نه تنها به عنوان یک مسئله فردی بلکه به عنوان یک نیاز اجتماعی و ملی باید مورد توجه قرار گیرد. با اتخاذ سیاست‌های حمایتی از خانواده‌ها، تسهیل دسترسی به امکانات مرتبط با فرزندآوری و افزایش آگاهی‌های اجتماعی در این زمینه، می‌توان به آینده‌ای پایدار و بهبودیافتۀ اقتصادی و اجتماعی دست یافت. کشورها باید با نگاهی مثبت به فرزندآوری، از افرادی که آگاهانه تصمیم به بزرگ کردن نسل جدید می‌گیرند، حمایت کنند و به این ترتیب، نسل آینده‌ای شکوفا و پایدار بسازند.
